| جز نقش تو در نظر نیامد ما را |
|
جز کوی تو رهگذر نیامد ما را |
| خواب ارچه خوش آمد همه را در عهدت |
|
حقا که به چشم در نیامد ما را |
| □ |
| بر گیر شراب طرب‌انگیز و بیا |
|
پنهان ز رقیب سفله بستیز و بیا |
| مشنو سخن خصم که بنشین و مرو |
|
بشنو ز من این نکته که برخیز و بیا |
| □ |
| گفتم که لبت، گفت لبم آب حیات |
|
گفتم دهنت، گفت زهی حب نبات |
| گفتم سخن تو، گفت حافظ گفتا |
|
شادی همه لطیفه گویان صلوات |
| □ |
| ماهی که قدش به سرو می‌ماند راست |
|
آیینه به دست و روی خود می‌آراست |
| دستارچه‌ای پیشکشش کردم گفت |
|
وصلم طلبی زهی خیالی که توراست |
| □ |
| من باکمر تو در میان کردم دست |
|
پنداشتمش که در میان چیزی هست |
| پیداست از آن میان چو بربست کمر |
|
تا من ز کمر چه طرف خواهم بربست |
| □ |
| تو بدری و خورشید تو را بنده شده‌ست |
|
تا بنده‌ی تو شده‌ست تابنده شده‌ست |
| زان روی که از شعاع نور رخ تو |
|
خورشید منیر و ماه تابنده شده‌ست |
| □ |
| هر روز دلم به زیر باری دگر است |
|
در دیده‌ی من ز هجر خاری دگر است |
| من جهد همی‌کنم قضا میگوید |
|
بیرون ز کفایت تو کاری دگراست |
| □ |
| ماهم که رخش روشنی خور بگرفت |
|
گرد خط او چشمه‌ی کوثر بگرفت |
| دلها همه در چاه زنخدان انداخت |
|
وآنگه سر چاه را به عنبر بگرفت |
| □ |
| امشب ز غمت میان خون خواهم خفت |
|
وز بستر عافیت برون خواهم خفت |
| باور نکنی خیال خود را بفرست |
|
تا در نگرد که بی‌تو چون خواهم خفت |
| □ |
| نی قصه‌ی آن شمع چگل بتوان گفت |
|
نی حال دل سوخته دل بتوان گفت |
| غم در دل تنگ من از آن است که نیست |
|
یک دوست که با او غم دل بتوان گفت |
| □ |
| اول به وفا می وصالم درداد |
|
چون مست شدم جام جفا را سرداد |
| پر آب دو دیده و پر از آتش دل |
|
خاک ره او شدم به بادم برداد |
| □ |
| نی دولت دنیا به ستم می‌ارزد |
|
نی لذت مستی‌اش الم می‌ارزد |
| نه هفت هزار ساله شادی جهان |
|
این محنت هفت روزه غم می‌ارزد |
| □ |
| هر دوست که دم زد ز وفا دشمن شد |
|
هر پاکروی که بود تردامن شد |
| گویند شب آبستن و این است عجب |
|
کاو مرد ندید از چه آبستن شد |
| □ |
| چون غنچه‌ی گل قرابه‌پرداز شود |
|
نرگس به هوای می قدح ساز شود |
| فارغ دل آن کسی که مانند حباب |
|
هم در سر میخانه سرانداز شود |
| □ |
| با می به کنار جوی می‌باید بود |
|
وز غصه کناره‌جوی می‌باید بود |
| این مدت عمر ما چو گل ده روز است |
|
خندان لب و تازه‌روی می‌باید بود |
| □ |
| این گل ز بر همنفسی می‌آید |
|
شادی به دلم از او بسی می‌آید |
| پیوسته از آن روی کنم همدمی‌اش |
|
کز رنگ وی‌ام بوی کسی می‌آید |
| □ |
| از چرخ به هر گونه همی‌دار امید |
|
وز گردش روزگار می‌لرز چو بید |
| گفتی که پس از سیاه رنگی نبود |
|
پس موی سیاه من چرا گشت سفید |
| □ |
| ایام شباب است شراب اولیتر |
|
با سبز خطان باده‌ی ناب اولیتر |
| عالم همه سر به سر رباطیست خراب |
|
در جای خراب هم خراب اولیتر |
| □ |
| خوبان جهان صید توان کرد به زر |
|
خوش خوش بر از ایشان بتوان خورد به زر |
| نرگس که کله دار جهان است ببین |
|
کاو نیز چگونه سر درآورد به زر |
| □ |
| سیلاب گرفت گرد ویرانه‌ی عمر |
|
وآغاز پری نهاد پیمانه‌ی عمر |
| بیدار شو ای خواجه که خوش خوش بکشد |
|
حمال زمانه رخت از خانه‌ی عمر |
| □ |
| عشق رخ یار بر من زار مگیر |
|
بر خسته دلان رند خمار مگیر |
| صوفی چو تو رسم رهروان می‌دانی |
|
بر مردم رند نکته بسیار مگیر |
| □ |
| در سنبلش آویختم از روی نیاز |
|
گفتم من سودازده را کار بساز |
| گفتا که لبم بگیر و زلفم بگذار |
|
در عیش خوش‌آویز نه در عمر دراز |
| □ |
| مردی ز کننده‌ی در خیبر پرس |
|
اسرار کرم ز خواجه‌ی قنبر پرس |
| گر طالب فیض حق به صدقی حافظ |
|
سر چشمه‌ی آن ز ساقی کوثر پرس |
| □ |
| چشم تو که سحر بابل است استادش |
|
یا رب که فسونها برواد از یادش |
| آن گوش که حلقه کرد در گوش جمال |
|
آویزه‌ی در ز نظم حافظ بادش |
| □ |
| ای دوست دل از جفای دشمن درکش |
|
با روی نکو شراب روشن درکش |
| با اهل هنر گوی گریبان بگشای |
|
وز نااهلان تمام دامن درکش |
| □ |
| ماهی که نظیر خود ندارد به جمال |
|
چون جامه ز تن برکشد آن مشکین خال |
| در سینه دلش ز نازکی بتوان دید |
|
ماننده‌ی سنگ خاره در آب زلال |
| □ |
| در باغ چو شد باد صبا دایه‌ی گل |
|
بربست مشاطه‌وار پیرایه‌ی گل |
| از سایه به خورشید اگرت هست امان |
|
خورشید رخی طلب کن و سایه‌ی گل |
| □ |
| لب باز مگیر یک زمان از لب جام |
|
تا بستانی کام جهان از لب جام |
| در جام جهان چو تلخ و شیرین به هم است |
|
این از لب یار خواه و آن از لب جام |
| □ |
| در آرزوی بوس و کنارت مردم |
|
وز حسرت لعل آبدارت مردم |
| قصه نکنم دراز کوتاه کنم |
|
بازآ بازآ کز انتظارت مردم |
| □ |
| عمری ز پی مراد ضایع دارم |
|
وز دور فلک چیست که نافع دارم |
| با هر که بگفتم که تو را دوست شدم |
|
شد دشمن من وه که چه طالع دارم |
| □ |
| من حاصل عمر خود ندارم جز غم |
|
در عشق ز نیک و بد ندارم جز غم |
| یک همدم باوفا ندیدم جز درد |
|
یک مونس نامزد ندارم جز غم |
| □ |
| چون باده ز غم چه بایدت جوشیدن |
|
با لشگر غم چه بایدت کوشیدن |
| سبز است لبت ساغر از او دور مدار |
|
می بر لب سبزه خوش بود نوشیدن |
| □ |
| ای شرمزده غنچه‌ی مستور از تو |
|
حیران و خجل نرگس مخمور از تو |
| گل با تو برابری کجا یارد کرد |
|
کاو نور ز مه دارد و مه نور از تو |
| □ |
| چشمت که فسون و رنگ می‌بازد از او |
|
افسوس که تیر جنگ می‌بارد از او |
| بس زود ملول گشتی از همنفسان |
|
آه از دل تو که سنگ می‌بارد از او |
| □ |
| ای باد حدیث من نهانش می‌گو |
|
سر دل من به صد زبانش می‌گو |
| می‌گو نه بدانسان که ملالش گیرد |
|
می‌گو سخنی و در میانش می‌گو |
| □ |
| ای سایه‌ی سنبلت سمن پرورده |
|
یاقوت لبت در عدن پرورده |
| همچون لب خود مدام جان می‌پرور |
|
زان راح که روحیست به تن پرورده |
| □ |
| گفتی که تو را شوم مدار اندیشه |
|
دل خوش کن و بر صبر گمار اندیشه |
| کو صبر و چه دل، کنچه دلش میخوانند |
|
یک قطره‌ی خون است و هزار اندیشه |
| □ |
| آن جام طرب شکار بر دستم نه |
|
وان ساغر چون نگار بر دستم نه |
| آن می‌که چو زنجیر بپیچد بر خود |
|
دیوانه شدم بیار بر دستم نه |
| □ |
| با شاهد شوخ شنگ و با بربط و نی |
|
کنجی و فراغتی و یک شیشه‌ی می |
| چون گرم شود ز باده ما را رگ و پی |
|
منت نبریم یک جو از حاتم طی |
| □ |
| قسام بهشت و دوزخ آن عقده گشای |
|
ما را نگذارد که درآییم ز پای |
| تا کی بود این گرگ ربایی، بنمای |
|
سرپنجه‌ی دشمن افکن ای شیر خدای |
| □ |
| ای کاش که بخت سازگاری کردی |
|
با جور زمانه یار یاری کردی |
| از دست جوانی‌ام چو بربود عنان |
|
پیری چو رکاب پایداری کردی |
| □ |
| گر همچو من افتاده‌ی این دام شوی |
|
ای بس که خراب باده و جام شوی |
| ما عاشق و رند و مست و عالم سوزیم |
|
با ما منشین اگر نه بدنام شوی |
.jpg "98love")
.jpg "98love")
تبادل لینک هوشمند